به چشمانِ خشک و افسرده‌ی زندانی

یکشنبه ۲۸ اکتبر ۲۰۱۲

صدای قطره.

که می‌بارد و می‌خورد بر پنجره

و

پنجره‌ی مشبک تو را به رخ‌ام می‌کشد 

و 

از دیوار بالایم می‌کشد

ناخن‌هایم را بر دیوارهای سیمانی خور می‌کنم 

و 

بالا می‌روم و می‌کِشم خودم را

تا 

می‌رسم به دیوارکی 

که سهم‌اش 

اندکی زلالی‌ست 

که 

از خیره‌ی نگاه تو می‌گیرد

چشمان خشک، زاد و ولد درد را ادامه می‌دهند  

حسرت دیدارِ نَفَس، التیام بخش زایش فرزندانم‌اند

بالا می‌کشند از دیوارهای سیمانی

و 

می‌رسند به پنجره

خنده سرازیر می‌شود 

***

آنقدر حرف‌های رنگی دارم

تا سیاه و سفیدی دود را فراموش کنی

آنقدر پاییز زیباست و برگ‌های رنگی دارد

که دیگر چشمانت بدنبال بهار نگردند

نقطه‌ای از تاریخ هست
که
آنقدر جنگ آزاد است
که
از پنجره‌های مشبک زندان‌اش
چیزی جز
سنگفرش خیس از نم باران و خیابان‌های آزاد
باقی نمانده.
***
واژه‌هایم لای میله‌ها
گیر می‌کنند.
جیغ می‌کشند 
و درد
که
به تو نمی‌رسند.